Reflectie

Mijn zoon van 16 zit midden in de toetsweek. Hij doet VWO 4 en ik zie hem de laatste dagen alleen maar voorovergebogen werken aan de eetkamertafel. Ik ondersteun hem zo nu en dan met eten en drinken en de vraag of hij hulp nodig heeft. Nu bied ik dit wel aan maar voor een aantal vakken heeft hij geen snars aan mijn hulp. Als ik het overzie voor nagenoeg geen enkel vak. Toch bied ik mijn hulp aan om hem ook mentaal een steuntje te geven. Ik hoop tenminste maar dat hij dit zo ervaart.

Van zijn manier van studeren vind ik wat. Hij begint meestal te laat en maakt tussendoor weinig tot geen huiswerk. Kortom; op het laatst moet alles nog in het hoofd worden gestampt. Menig keer is daar discussie over omdat mijn partner en ik, goedbedoeld, hem attenderen op kleine stapjes zijn makkelijker te maken dan ineens een reuze stap. Dus plan en organiseer wat beter je leerstof. Op een of andere manier gaat dat er bij hem niet in. Ja, het gaat er wel in maar het beklijft niet. Het vliegt er net zo makkelijk weer uit. Nu is hij natuurlijk een puber. Pubers hebben een geheugen als een vergiet. Dus de voldoendes die hij haalt doen mij meestal versteld staan. Hoe hij dat heeft gefikst vraag ik dan. Hij zegt dan schouderophalend: ‘gewoon’.
Nu kies ik de laatste tijd voor een iets andere insteek. Ik laat hem zijn gang gaan maar blijf in de buurt.

Als wij werken met teams dan zijn wij ook graag in de buurt. Hiermee bedoelen wij dichtbij bij wat er gebeurt, in het hier-en-nu. Werken in het hier-en-nu is fantastisch. Geen last van verleden en geen last van die prachtige ver weg gelegen toekomst. Daarnaast geeft hier-en-nu een mooie aanleiding om te reflecteren. Alleen het woord al. Reflecteren. Ik vertaal het als kijken naar jezelf en daarmee je zelfkennis vergroten. Dit klinkt academisch als aanvliegroute naar mijn zoon van 16. Ik denk wel dat het een mooie aanpak is om hem te helpen. Hij is een doener, althans dat is zijn leerstijl. Doen en zien waar het schip strandt. Als wij dan met hem praten over plannen en organiseren, in stukjes hakken, welk doel moet je per stapje hebben gehaald. Dan snap ik dat hij afhaakt. Hij doet het ‘gewoon’ op zijn manier.
De laatste tijd sluit ik aan bij dat ‘gewoon’ en vraag hem naar zijn ervaring. Hij benoemt dan dat het wel stressvol is zo vlak voor een toets. Het is dan de kunst om subtiel een gesprekje te voeren over zijn ‘gewone’ manier van leren. Samen reflecteren.

In teams is reflecteren een krachtige methode om gewoontes te doorgronden. Het is een proces van bewustwording. Je leert van ervaringen als je erover reflecteert. Reflecteren is een manier van leren. Het betekent als het ware terugblikken (jezelf een spiegel voorhouden) waardoor je je bewust wordt van je handelen en welke keuzes je hebt gemaakt. Daarnaast kun je indrukken concretiseren en bepaalde aspecten van een situatie onderscheiden. Tenslotte zoek je mogelijke alternatieven voor een volgende situatie.

En mijn zoon? Die zit nog midden in zijn toetsweek en de tijd zal leren of zijn leerstijl wat trekjes krijgt van een bezinner.

Geïnteresseerd? Neem dan contact op.